Ey Şehrim!
Neredesin? Tarihin tozlu, paslı, isli sayfaları
arasında mısın? Yoksa bir daha yaşanmayacak olup, sadece rüya ve hülyalarımızda
mısın? Medeniyet ağacımızın tohumu olmayacak mısın? Yaşadığımız dünyada son bir
kez daha filiz verip, insanlığı gölgenin altına almayacak mısın? Yesrib iken
kadim adın İslam’ın Peygamberince neden “Medine”
dendi sana… Hikmeti neydi? Kâbe’yi bağrında barındıran kentlerin anası “Mekke” iken; İslam Peygamberinin sana
hicreti ne anlama gelmekteydi? Ahkâm ayetleri neden senin ikliminde indi? Neden
sana bu ümmet “Medine-i Münevvere”
diye hitap eder oldu?
İnsan gibi dinin de ruhu vardır. Ruh yaşamak için
nasıl insan bedenini mekân edinirse; din de kendine bağlananları yaşatmak için kendine
şehir arar. Dinin ruhu ne kentte ne de köyde yaşar; aksine Medine’de (şehirde)
ruhunu var eder. İslam öncesinde Mekke, dinin ruhundan kopuşunun,
putperestleşmenin adı ve mekânı oldu. Allah, dininin yaşanacağı mekân ve
şehirlere hicreti farz kıldı. İslam, emniyet yurdu olan şehirlere göç eder.
İslam, güven veren ve güvende olanların yaşadığı toplumda kendini var eder. İslam,
sevgi ve barışa teslim olan insan, toplum ve şehirlerin dinidir. İslam önce insanın
kalbini fetheder; sonra toplumun kalbine yerleşir ve şehirler kurar. İçinde
ilim, irfan, ahlak, adalet ve teavünün cem olduğu şehirler. İslam, şehirleri
ile insanlığa medeni bir hayat teklif eder.
Medeniyet, medeni olan Medinelilerce kurulur.
İslam’a bağlı olan Müslüman toplumun yeryüzünde “halifetü’l arz” emanetine uygun ticari, içtimâi, ilmi, adli
kurumlarından müteşekkil şehirler inşa ve imar etmeleri, üzerlerine bir
vecibedir. Medeniyetin kurucu gücü “din”dir.
Din, insana dünya ve ahiret saadeti için lazım gelen tüm iyilik, doğruluk ve
güzelliklerin adıdır. Medeniyet “din” olunca, ona biat eden halkın, Müslümanca
yaşamına ve dindarlığına dair kurduğu kurumlar da gündelik hayatın içindedir.
Vakıflar, bedestenler, mahalleler, tımar, tekke, medrese ve kadılık bu
kurumların başında gelir…
Batı uygarlığı karşısında insanlığın yeniden “İslam Medeniyeti”ne ne kadar muhtaç
olduğunu içinde yaşadığımız asır fazlasıyla gösterdi. Medeniyete giden yol
“Medine”den geçer… “Medine-i Münevvere”,
geçmişte insanlığın önüne neyi model olarak koyduysa; “Medine-i İstanbul” da yaşadığımız dünyaya kadim değerlerinden güç
alıp, günümüze ve önümüze onu dönüştürme potansiyeline sahiptir. Bu, ümmetin
gördüğü sadık bir rüyadır. Ümmet, yitik hazinesi olan medeniyetinin inşasının
hayaliyle acı ve zulüm altında bekler durur.
Medeniyete giden yol Medine’den; Medine’ye de “maarif nizamı” olan talim ve terbiyeden
gidilir. Ne zaman bu ümmetin maarifi “kimseye
eliyle ve diliyle zarar vermeyen güvenilir (mü’min) erdemli beyefendi/hanımefendiler”
yetiştirir; işte o zaman “İslam” mütekâmil olarak yaşanan din olur.
Her insan, her toplum, her millet ve her ümmet
kendisine verilenlerle imtihan olunur. İmtihanın hem dünya, hem de ahiret
boyutu vardır. Her imtihan (denenme) aynı zamanda bir fırsat ve nimettir. Ne
mutlu imtihanını fırsata ve nimete dönüştürenlere…
Ey Allah’ım!
Biz hizmetkâr kullarını da bu milletin ve ümmetin “Medine”sini, “Medeniyet”i ile buluşturanlardan eyle. Amin.
01.01.2015
Ali Sedat
ASLAN